Motywacja jest ważna. Bez motywacji niewiele zdziałamy. „Co z tą motywacją” – pytamy. Motywacja, motywacji, motywacją… Odmieniamy to słowo przez przypadki, głowiąc się, jak o nią zadbać. My – dyrektorzy, my nauczyciele.
Oto lista zabójców motywacji – opinie zebrane od kilkudziesięciu (80) czytelników mojego bloga – edukatorów, którzy podzielili się tym, co sprawia, że tracą chęć do działania. Problemy uporządkowałam od tych najczęściej się pojawiających, po te najrzadziej wymieniane.
Przymus i nakazy
Niejasne wymagania
Trudne relacje w zespole
Brak poczucia sensu działań
Brak zaufania
Brak swobody w działaniu
Brak wsparcia
Brak zrozumienia
Podcinanie skrzydeł
Brak otwartości innych na zmianę
Biurokracja/papierologia
Brak zaufania
Brak swobody w działaniu
Krytyka
Brak odpowiednich warunków pracy
Nuda
Marudzenie
Lęk przed popełnieniem błędu
Porównywanie do innych
Presja czasu
Brak zaufania rodziców w kontekście wprowadzanych zmian
Ciągła kontrola
Brak wpływu na decyzje dotyczące życia szkolnego
Nieracjonalne procedury
Rutyna
Brak współpracy
Zazdrość innych
Brak rezultatów
Zmęczenie
Brak docenienia
Stagnacja
Niskie uposażenie
Niski status społeczny zawodu
Czytając listę zabójców motywacji – mam bardzo dużo różnych refleksji. Podzielę się tymi dla mnie najważniejszymi.
Przestrzeń – wciąż za mało jej w murach szkół. Myślę o przestrzeni do dialogu, popełniania błędu, podejmowania inicjatyw, tworzenia współodpowiedzialnego zespołu. Oczywiście (współ)tworzenie tej przestrzeni to niełatwy proces, tym bardziej, gdy większość zespołu przyzwyczajona jest do wykonywania zadań. Warto jednak podejmować to wyzwanie. Tutaj dużo może zdziałać dyrektor, choć na pewno nie sam. Przeczytaj, jak można to robić – kliknij!
Sens działań – to pytanie, które moim zdaniem za rzadko stawiamy sobie w swojej edukacyjnej pracy na każdym poziomie. A tymczasem brak poczucia sensu, rodzi często rutynę, stagnację, nadmierną papierologię (znam szkoły, w których nauczyciele po kilka razy wpisują te same treści w kilka różnych dokumentów). Sens działań to również pytanie o rolę edukacji w dzisiejszych czasach, które warto stawiać, bo szkoła coraz bardziej oddala się od życia zawodowego. Jest duża potrzeba zmian, ale jeszcze nie w nas – edukatorach. Owszem, czujemy, że coś się zmienia, ale (chyba) boimy się przyjrzeć bliżej tym potrzebom. Posłuchaj o tym, dlaczego warto zmieniać edukację – kliknij!
Relacje – szwankują bardzo, bo nie nauczyliśmy się, jak rozmawiać, dawać informację zwrotną, spojrzeć dalej niż poza nasz własny nos, czy docenić różnorodność opinii jako bogactwa i szansy na rozwój. Pierwszym krokiem w budowaniu sprawczego zespołu powinny być właśnie relacje, co ważne – wszyscy za nie odpowiadamy. Przeczytaj, jak budować zespół – kliknij!
Poczucie wartości – z tym też problem w naszej edukacyjnej rzeczywistości. Z jednej strony faktycznie status zawodu nieco upadł, zarobki też są bardzo kiepskie, ale z drugiej strony – siłę należy mieć/pielęgnować w sobie, by nie przejmować się każdym krzywym spojrzeniem i nie zazdrościć innym. Od czego zacząć? Może od diagnozy swoich talentów, od przyjrzenia się swoim mechanizmom obronnym i pracy nad sobą. Przeczytaj o talentach – kliknij!
Jednej recepty na motywowanie innych nie ma. Tak, jak powiedziała ostatnio Agata Baj w trakcie webinaru, że z motywacją jest tak, jak z pękiem kluczy. Na każdego działa coś innego, nie mniej jednak warto przyjrzeć się zabójcom motywacji, by wziąć odpowiedzialność za te aspekty, na które mamy wpływ. A wbrew pozorom, jest ich wiele.
PS Zerknijcie też, czyż nie podobne/te same rzeczy demotywują naszych uczniów?